آفت شته مومی صنوبر

صنوبر از درختان جنگلی زود رشد است که دوره بهره برداری کوتاهی دارد و به همین علت هم یک منبع تولید چوب مهم در خارج از جنگل است.

صنوبر آفات و بیماری های مختلفی دارد که از عوامل مهم جلوگیری از رشد آن هستند.

شته مومی صنوبر از مهمترین آفات این درخت در اغلب نقاط کشور است. استان های آذربایجان، کردستان، همدان، کرمان، مرکزی و زنجان کانون های دائمی این آفت هستند. شرایط اقلیمی مناسب، کشت وسیع صنوبر و به خصوص صنوبرهای حساس به این آفت باعث شده شته مومی صنوبر در این مناطق متمرکز شود.

درختانی که مورد حمله این آفت قرار می گیرند ضعیف می شوند. برگ های آن ها زرد شده و دچار خزان زودرس می گردند. شدت خسارت این آفت در سال های کم باران، خشک و نیمه خشک شدیدتر از سال های پر باران است.

شکل حشره

این آفت شته ای است که بدن بیضی شکل دارد. طول آن حدود ۲ و پهنای آن حدود ۱ میلی متر است. رنگ بدن این شته زرد متمایل به قهوه ای است. رنگ بچه های آن که به آن ها پوره می گویند سبز مایل به زرد است.

این شته در روی تنه و شاخه های صنوبر و در زیر یک لایه ترشحات مومی شکل که به شکل تاول است، زندگی می کند و از روی صنوبر به روی گیاه دیگری نمی رود.

طرز زندگی

این شته زمستان به صورت حشره کامل ماده و بدون بال در زیر جوانه ها و شکاف تنه و یا حتی در قسمت ریشه درختان، زنده می ماند. در اول بهار از پناهگاه ها خارج و به وسیله باد جا به جا می شود و در روی پوست درختان صنوبر مستقر می گردد و سپس شروع به مکیدن شیره گیاهی می کند. این شته ها بچه زایی می کنند و به سرعت زیاد می شوند. این آفت در هر سال تا ۱۵ نسل دارد.

نحوه خسارت

بر اثر مکیدن شیره گیاهی روی پوست درختان صنوبر لکه هایی به وجود می آید و برجستگی های مومی روی پوست شاخه های آلوده تشکیل می شود.

با شدیدتر شدن خسارت، رشد درخت متوقف می شود و برجستگی هایی از یک ماده چسبناک شبیه آبله یا تاول روی قسمت های آلوده به وجود می آید. در آلودگی های شدید پوست درخت در زیر تاول ها پنهان می شود.

به علت ترشح ماده قندی از شته مومی، مورچه و سایر حشرات به طرف محل آلوده جلب می شوند. با شدید شدن آلودگی درخت به تدریج ضعیف شده، برگ های آن زرد و سپس شروع به خزان زودرس می کند.

پیش بینی وضعیت آفت

در زمستان نسبتا گرم، شته های بیشتری موفق به زمستان گذرانی می شوند. لذا در بهار شته های ببیشتری روی درختان صنوبر مستقر می شوند. اگر چنانچه در بهار هم بارندگی کم و هوا خشک و بدون تغییرات زیاد باشد این آفت طغیان می کند. درختان ضعیف که به طور منظم آبیاری نشوند و یا درختانی که در خاک سنگین رسی کشت شده باشند بیشتر خسارت می بینند.

کنترل

۱- کنترل زراعی: کشت ارقام مقاوم به این آفت باعث کاهش خسارت می شود. همچنین آبیاری منظم و پرهیز از کشت در خاک های سنگین رسی باعث می گردد که خسارت آفت کمتر شود.

۲- کنترل بیولوژیکی: شته مومی صنوبر در طبیعت دشمنان زیادی دارد. در استان همدان یک مگس ریز قهوه ای در محل تجمع آفت تخم می گذارد که کرمینه آن با خوردن بچه های شته آن ها را از بین می برد. کفشدوزک ها و بالتوری قهوه ای نیز شبیه این مگس باعث از بین رفتن این شته می شوند.

۳- کنترل شیمیایی: اگر چنانچه نکات مدیریتی خوب رعایت شوند در عرصه های صنوبر کاری معمولا نیازی به سم پاشی بر علیه این آفت نخواهد بود.

منبع: خرید مجازی

محصولات فروشگاه در زمینه کاشت صنوبر

[product-catalogue id=’15’]