بررسی علائم کمبود عناصر غذایی در درخت پسته

علائم کمبود عناصر غذایی در پسته در مورد بیشتر عناصر غذایی با دیگر گیاهان متفاوت است چرا که پسته یک گیاه غیر معمول بوده و تمام فاکتورهای آن با سایر گیاهان تفاوت دارد لذا علائم کمبود و حدود بحرانی ذکر شده برای دیگر گیاهان را نمی توان در مورد گیاه پسته مبنا قرار داد.

الف) علائم کمبود عناصر غذایی پر مصرف در درختان پسته:

ازت (N) 
علائم کمبود ازت بیشتر به صورت زردی برگ های پیر و مجاور خوشه خود را نشان می دهد. در برخی مواقع حاشیه برگها ارغوانی کمرنگ می شود. پوست درختانی که مبتلا به کمبود ازت هستند قرمز رنگ می شود. در شرایط کمبود شدید ازت قبل از پاییز و خصوصاً زمان رسیدگی محصول در درختان پر محصول، ریزش برگ ها به صورت توأم یا مستقل مشاهده می شود.

فسفر (P)
فسفر یکی از عناصری است که نه تنها کمبود آن در باغات پسته مشاهده نمی شود بلکه با مشکلات بیش بود فسفر در خاک مواجه هستیم. در صورت کمبود فسفر علائمی از قبیل، پیدایش نقطه های سوخته با اشکال غیر یکنواخت در نزدیکی لبه برگ های مسن بروز می کند که در طول فصل گسترش یافته تا اینکه تمامی پهنک را فرا گرفته و در نهایت برگ خشک شده و به زمین می ریزد.

پتاسیم (K) 
در شرایط کمبود پتاسیم حاشیه سوختگی برگ پسته مشاهده می شود که این علائم را هیچگاه در ابتدای فصل نمی بینیم. مهمترین علائم کمبود پتاسیم افزایش حساسیت دانه پسته به آفتاب سوختگی و کاهش درجه خندانی میوه رسیده پسته است.

کلسیم (Ca) 
علائم کمبود کلسیم گرد و مدور شدن برگچه ها همراه با قاشقی شدن آنها می باشد و در شرایط کمبود کلسیم، عارضه لکه پوست استخوانی نیز بروز می کند.

ب) علائم کمبود عناصر غذایی کم مصرف در درختان پسته:

روی (Zn)
در ابتدای فصل به دلیل تأخیر در باز شدن جوانه های رویشی و زایشی، درختان دیرتر از بقیه از خواب بیدار شده و سپس علائم ریز برگی، کچلی، کوتاهی فاصله میانگره و پدیده جارویی شدن رخ می دهد.

آهن (Fe) 
در شرایط کمبود آهن برگها بخصوص برگهای جوان به صورت یکدست زرد شده و ضخامت برگ ناز کتر از حد معمول می شود. به دنبال آن شرایط سوختگی برگ در اثر تابش نور خورشید فراهم می گردد. معمولاً محصول شاخه های دارای کمبود به طور کامل رشد نکرده یا پوک می شود.

منگنز (Mn) 
علائم کمبود منگنز مشابه آهن است با این تفاوت که قسمتی از حاشیه برگ سبز باقی می ماند. در مواردی نیز رگبرگ های اصلی قرمز شده و علائم ریز برگی مشاهده می شود.

مس (Cu) 
کمبود مس بیشتر در خاک های شنی که با آب شیرین آبیاری می شوند به وجود می آید. در شرایط کمبود مس سرشاخه ها حالت عصایی پیدا کرده و رنگ پوست آنها تیره می شود. کمبود مس بیش از سایر عناصر کم مصرف درخت را دچار سرخشکیدگی می کند.

بُر (B) 
عموماً در باغات پسته بیش بود بُر مشاهده می شود تا کمبود آن با این حال در شرایط کمبود بُر، خوشه ها تنک و کم دانه می شوند و کاهش رشد سر شاخه های اصلی و جارویی شدن آنها ظهور می نماید.

منبع: خرید مجازی

 

محصولات فروشگاه در زمینه پرورش پسته

[product-catalogue id=’8′]